سیب سیب دو ابرو

امروز اول ماه است. اول ماه ها ما حقوق می‌گیریم. یعنی پدرم حقوق می‌گیرد. پدرم برای بی‌کاری‌اش دارد حقوق می‌گیرد و زندگیِ ما دارد با پولِ مفت می‌چرخد. ما با این پول غذا می‌خریم و هر شش ماه یک بار حقوق را به اندازه‌ی یک جفت کفش اضافه می‌دهند تا اعضای پنج نفری خانواده‌ی ما بتوانند پوشاک بخرند برای خودشان. این پولی است که به ما می‌دهند و ما باید با آن زندگی کنیم. پدرم دارد دنبال کار می‌گردد. پدرم زبان بلد نیست و وقتی هم می‌خواهد حرف بزند صدایش را دخترانه می‌کند و گمان دارد که این‌گونه لحجه‌اش بهتر می‌شود. پدرها آدم های بزرگی هستند. پدر من همیشه بیکار نبوده است. یک زمانی کار داشته است. یک زمانی ما ماشین داشته‌ایم. آن هم سه عدد. رنگ و وا رنگ. مادرم یک پراید قرمز داشت و یک مانتو قرمز هم خریده بود تا ست شود با ماشینش و بسیار زشت و زننده بود و من رویم نمی‌شد با او این‌ور آن‌ور بروم. بله می‌گفتم، پدرم از اول بی‌کار نبود. او کار داشت. تنش هم شب ها بوی عرق می‌داد. بعد ها از آن‌جایی که کار می‌کرد آمد بیرون و برای خودش شرکت دربازکن و دوربین مداربسته و این‌ها زد. داد برایش یک لوگو بسازند و یادم است که مبلغ زیادی پرداخت کرد. وقتی لوگو حاضر شد من دیدم که آن‌ها لوگو را با یک برنامه که در کم‌یاب آنلاین برای دانلود پیدا می‌شد و کارش این بود که خودش لوگوی دزدی می‌ساخت، ساخته بودند. این را به پدرم گفتم و پدرم رفت دعوا کند و حقش را پس بگیرد ولی آن‌ها بیلاخ دادند در دلشان به پدرم و پدرم دست به خایه آمد و داد به پسر عمه‌ام تا یک لوگو بسازد، او هم ساخت و بسیار تخمی شد. شرکت پدرم بعد از شش ماه داشت ضرر می‌داد و ریده بود. برای همین جمع‌اش کرد و رفت مسافرکش شد. او با ماشین مادرم می‌رفت مسافرکشی و ما مثلا نمی‌دانستیم. ما یعنی بچه‌ها. بعد ها دید که پول داریم کم می‌آوریم و این چه وضع زندگی است و نمی‌توانیم زندگی کنیم و اه اه. بعد تصمیم گرفتیم بی‌آیم خارج پیش عمه‌ام.

این‌ها را گفتم که بدانید ما از اول بدبخت بی‌چاره نبوده و یک زمانی ماشین داشته‌ایم و نگاه به امروزمان نکنید.

امروز حقوق گرفتیم و حالا می‌توانیم چند روزی را شاد زندگی کنیم. شادی زندگی ما به پول ربط دارد؟ احتمالا دارد. البته برای همین هم خدارا شکر می‌کنیم. اصلا خدارو شکر که ما پول نداریم. و اگر داشتیم معلوم نبود چه می‌شدیم و هرچه مشکل است اصلا از پول است و خدا می‌داند که ما اصلا به پول نیاز نداریم. وگرنه خودش به ما پول می‌داد. به هر حال چند روز اول را کمی خوش می‌گذرانیم و می‌توانیم مثلا میگو بخوریم. ولی چند روز بعد موجودی به نام مادر می‌آید و صرفه جویی می‌کند. مادرم کلا عطر هم می‌زند یک پیس می‌زند و عقیده‌اش این است که ما (من و پدرم و خواهرانم) آدم های مصرفی‌ای هستیم و می‌رینیم توی پول و به جای یک پیس مثلا سه پیس عطر به خود می‌زنیم. (مرد ها عطر می‌زنند؟ یا جق؟ هاهاها)

دیروز تولد خواهرم بود. من بهش تبریک نگفتم، کادو هم ندادم. اصلا به روی خودم هم نیاوردم. زیرا من با وقار تر از آن هستم که کادو بخرم. با وقار؟ من عن هم نیستم و راستش را بخواهید خجالت کشیدم تبریک بگویم و به نظرم حرکت لوسی آمد تبریک گفتن در آن لحظه. آخر می‌دانید که من خیلی خنده آور هستم و اصلا لوس نیستم. تولد عمه‌ام هم بود چند روز پیش ها و من چون او را در فیسبوک بلاک کردم. برایش یک ایمیل فرستادم:

عمه سوسن تولدتون مبارک. امیدوارم که یک سال خوبی رو پیش رو داشته باشید.

سایز فونت ایمیل را هم تغییر ندادم و جای موضوع ایمیل را هم خالی گذاشتم. و اصلا چرا این حرکت زننده را کردم؟ جواب درست است، زیرا من خودم یک فرد زننده هستم.

ماکروفرمان را یادتان است خریده بودیم؟ تا الآن تویش دو عدد سوسیس و یک بشقاب ماکارونی گرم کرده‌ایم.